Η βία στα πανεπιστήμια. Τα θανατηφόρα τροχαία. Η διαφθορά σε κρίσιμους τομείς του Δημοσίου. Η άρνηση της αξιολόγησης. Η ατιμωρησία και οι ποινές που λειτουργούν ως κίνητρο για την επανάληψη έκνομων πράξεων.

Αν θέλουμε να τα συμπυκνώσουμε σε μια εικόνα, αρκεί να παρατηρήσουμε τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του. Τα συζητάμε εδώ και δεκαετίες. Και τα έχουμε πλέον αποδεχθεί ως συστατικά της καθημερινότητάς μας, ως αναπόφευκτα κομμάτια της «ελληνικής κανονικότητας». Το μόνο που μένει είναι να σηκώσουμε τους ώμους. «Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως είπε και ο μακαρίτης ο Σημίτης.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έλαβε, πριν από έξι χρόνια, λευκή επιταγή για να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω. Αντ’ αυτού, επέδειξε προκλητική αδράνεια, στα όρια της επιτηδευμένης αδιαφορίας. Κάτι που εξηγείται από τη βαθιά δυσανεξία των κυβερνήσεων να συγκρουστούν με διαχρονικά ταμπού. Η έννοια της «καταστολής στα πανεπιστήμια» παραμένει φορτισμένη με τους συμβολισμούς της πρώιμης Μεταπολίτευσης. Η ιδιότητα του φοιτητή εξακολουθεί να εξωραΐζει ακόμη και πράξεις κοινού χουλιγκανισμού. Δεν έχει σημασία αν «τα παιδιά» διαλύουν δημόσιες υποδομές και εισάγουν τη βία στα αμφιθέατρα. Η «καταστολή εναντίον φοιτητών» εξακολουθεί να διεγείρει μνήμες από τη χούντα που αποτέλεσαν τη βάση της αριστερής διαλεκτικής για δεκαετίες. Αντίστοιχα, τα επιχειρήματα κατά της αξιολόγησης αντλούνται από μνήμες του κομματικού κράτους της Δεξιάς ή των «πρασινοφρουρών» της δεκαετίας του ’80. Ετσι, σχεδόν κάθε δημόσιος λειτουργός με θέση ευθύνης θεωρείται εκ προοιμίου εκμαυλισμένος από την κομματική του ταυτότητα – άρα αναξιόπιστος ως αξιολογητής. Ακόμη και η ελλιπής αστυνόμευση παραπέμπει στο παρελθόν, στον φόβο του «κράτους-χωροφύλακα». Οπως και η επιστροφή των αδειών και πινακίδων πριν από τις γιορτές· η τελετουργία που μεταμορφώνει το κράτος σε καλόψυχο «πατερούλη». Παραμένουμε, τελικά, δέσμιοι ενός πολιτικού αναχρονισμού, τον οποίο η κυβέρνηση υποτίθεται ότι θα αναμόρφωνε. Λέει ότι θα το κάνει τώρα. Στον έκτο χρόνο της. Προφανώς όλα τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούσε απλώς να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει.