Την ύμνησε η τέχνη. Την επικαλούμαστε ακόμα και στις πιο απλές και καθημερινές λειτουργίες μας. Λείπει όταν δεν είναι εδώ. Μας βλέπει ως το παιδί της ακόμη και όταν έχουμε αγγίξει τα πενήντα. Για τη μητέρα η χθεσινή ημέρα προς τιμήν της είναι μία υπενθύμιση του κυρίαρχου-κομβικού ρόλου στη ζωή μας, αλλά ακόμα και στην ίδια τη λειτουργία της συλλογικής οικογένειας. Πώς είναι όμως να είσαι μάνα εν έτει 2025; Πώς είναι να είσαι εργαζόμενη, να προσπαθείς να επιμερίσεις τον χρόνο σου ανάμεσα σε γραφείο, παιδιά και σπίτι ταυτόχρονα; Σε μια κοινωνία δε όπου ακόμα κυριαρχεί η πατριαρχία, η ενδοοικογενειακή βία είναι δυστυχώς παρούσα, αλλά έχουμε και ακόμη αρνητικά στερεότυπα για τις γυναίκες; Η μάνα είναι μια σκληρά εργαζόμενη ακόμα και όταν ασχολείται μόνο με το σπίτι ή μόνο με τα παιδιά της. Ούτε σήμερα εξάλλου η πολιτεία έχει μεριμνήσει για μια συνολικότερη βοήθεια στο κομμάτι του χρόνου ή στο κομμάτι των παροχών για εκείνη.

Πολλές φορές οι αδικίες και τα στερεότυπα που κυριαρχούν για τη γυναίκα συνδυάζονται με τις δυσκολίες μιας σκληρής καθημερινότητας. Οι περισσότερες όμορφες στιγμές έγνοιας και φροντίδας είναι συχνά αποτέλεσμα σιωπηρών αυτοθυσιών από τη μεριά της για να ξεχειλώσει έναν χρόνο ο οποίος είτε δεν μπορεί να χωρέσει τα πάντα είτε είναι προέκταση του εργάσιμου χρόνου. Η ελληνική πολιτεία δεν έχει πάρει σήμερα σοβαρά μέτρα πριμοδότησης των οικογενειών είτε στο κομμάτι των γεννήσεων είτε στο κομμάτι του να ενισχύσουν τα πιο ευάλωτα τμήματα. Κι όμως η ενίσχυση της οικογένειας είναι όχι μόνο στρατηγικό ζήτημα για μία κοινωνία που θέλει να διευρύνεται και να έχει όλο και καλύτερους όρους διαβίωσης, αλλά είναι και ένα υπαρξιακό θέμα για μία κοινωνία όπως η ελληνική όπου όλες οι μελέτες δείχνουν πως το επόμενο διάστημα θα αντιμετωπίσει την κρίση της δημογραφικής γήρανσης.

Μία βόλτα χθες στα κοινωνικά δίκτυα έδειχνε όχι μόνο την τρυφερότητα και την αγάπη προς τη μάνα αλλά και από τη μάνα προς τα παιδιά της. Ακόμα ίσως και με υπερβολικούς όρους. Ισως έδειχνε και τον κυρίαρχο ρόλο που η μάνα έχει στη ζωή – πολλές φορές εις βάρος της δικής της. Το πρόβλημα δεν είναι προφανώς πώς γιορτάζουμε τη μάνα ή πώς τη θυμούνται όσοι τους λείπει. Το πρόβλημα είναι πως εκείνη με την υπερπροσπάθειά της υποκαθιστά μία σειρά θεσμών και ρόλων σε μία πραγματικότητα που έχει ενοποιήσει τον εργάσιμο με τον ελεύθερο χρόνο και έχει πολλαπλασιάσει τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά της. Μην το θυμόμαστε μόνον στις επετείους.

Τελευταία Νέα