Αναζήτηση
Χθες μια δημοσκόπηση δημοσίευσε έναν κατάλογο με τα σημαντικότερα προβλήματα όπως τα καταγράφουν και τα αξιολογούν σήμερα οι Ελληνες (Interview).
Την προηγουμένη ένας πρώην συνεργάτης του Τσίπρα δημοσίευσε σε μια αντιπολιτευόμενη εφημερίδα έναν κατάλογο δεινών κάτω από τα οποία θεωρεί ότι στενάζει σήμερα η ελληνική κοινωνία (Θ. Καρτερός, «Η Αυγή», 12/5).
Ούτε η δημοσκόπηση, ούτε το δημοσίευμα, λένε κάτι που δεν έχουν πει κι άλλες δημοσκοπήσεις κι άλλα δημοσιεύματα. Συνεπώς η επίκλησή τους είναι εντελώς ενδεικτική.
Εχω όμως μια παρατήρηση. Ο πρώτος κατάλογος προβλημάτων (εκείνος της δημοσκόπησης) δεν έχει καμία σχέση με τον δεύτερο (εκείνον του συριζαίου). Δεν ακουμπούν ούτε στις γωνίες του καθιστικού!
Συμπέρασμα; Μάλλον διαθέτουμε την πρώτη αντιπολίτευση παγκοσμίως που πολιτεύεται για έναν άλλο λαό σε κάποια άλλη χώρα.
Οι χθεσινές φασαρίες της, για παράδειγμα, ήταν αν η Κωνσταντοπούλου στη Βουλή έβλεπε καλά την κλήρωση του δικαστικού συμβουλίου από εκεί που καθόταν κι αν ο Φάμελλος τσακώνεται με την Ομάδα Αλήθειας ή όπως τη λένε.
Προσέξτε. Δεν αμφιβάλλω ότι η αντιπολίτευση απευθύνεται και αυτή σε ένα μέρος του λαού, σε κάποιο ακροατήριο. Κάποιους θα βλέπουν, κάπου θα πηγαίνουν, κάτι θα τους λένε.
Αλλά μάλλον πρόκειται για ένα ακροατήριο το οποίο δεν πρέπει να έχει ιδιαίτερη σχέση με την ευρεία πλειονότητα των Ελλήνων και τα πραγματικά προβλήματά τους.
Διότι αν νομίζουν ότι η κοινωνία συνταράσσεται για τους Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα ή το Human Rights Watch μάλλον μιλούν για εκείνη τη μακρινή χώρα στην οποία πολιτεύεται η αντιπολίτευση.
Αυτό όμως είναι πρόβλημα για όλους.
Οταν διάφοροι σοφολογιότατοι αποφαίνονται ότι το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει «κρίση εμπιστοσύνης» διαπιστώνουν απλώς το αυτονόητο.
Καμία κοινωνία δεν μπορεί να εμπιστεύεται ένα πολιτικό σύστημα το οποίο απευθύνεται σε κάποια άλλη κοινωνία. Και το οποίο αντιδικεί για θέματα τα οποία ελάχιστα την αγγίζουν.
Οσοι λοιπόν νομίζουν ότι το φλέγον θέμα συζήτησης στα Ανω Πετράλωνα, το Αργος Ορεστικό ή την Κάτω Πετρομαγούλα είναι ποιος κληρώθηκε στο δικαστικό συμβούλιο και τι έγινε με την πυρόσφαιρα, μάλλον ζουν στην άλλη κοινωνία που λέγαμε.
Η δική μας κοινωνία αντιθέτως καίγεται για την ασφάλειά της, τη δουλειά της, το εισόδημά της, τους φόρους που πρέπει να πληρώσει, την εκπαίδευση των παιδιών της, την υγεία, τον κίνδυνο της ανεργίας, την αμφίβολη κοινωνική προοπτική της νέας γενιάς, τους εξωτερικούς κινδύνους.
Αν δεν μιλάς γι’ αυτά κι αν δεν ασχολείσαι με αυτά, τότε ευλόγως η κοινωνία δεν σε εμπιστεύεται.
Λέγεται «κρίση εμπιστοσύνης».
