Το Final 4 του Αμπου Ντάμπι αποδείχτηκε ένα είδος ελληνικού Βατερλώ. Οποιος ήθελε να δει ένα ελληνικό τελικό ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό είδε τον μικρό τελικό. Δεν ξέρω πόσοι βρήκαν την όρεξη να παρακολουθήσουν αυτό το χωρίς σκοπιμότητες ματς που κακώς συνεχίζει να γίνεται και από του χρόνου μάλλον θα καταργηθεί. Το κέρδισε τελικά ο Ολυμπιακός με 97-93 χάρη στα τρίποντα του Πίτερς και του Βεζένκοφ που κέρδισαν τους Οσμάν και Γιούρτσεβεν που ήταν οι κορυφαίοι του ΠΑΟ. Δεν αγωνίστηκαν από την πλευρά του Ολυμπιακού ο Γκος, ο Παπανικολάου, ο Μιλουτίνοφ και ο ΜακΚίσικ ενώ ο Αταμάν δεν χρησιμοποίησε τους Σλούκα, Χουάντσο, Γκέιμπριελ, Παπαπέτρου και τον Ναν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Το ότι παρ’ όλα αυτά ο Ολυμπιακός πέτυχε 97 πόντους και ο ΠΑΟ 93 μαρτυρά τι άγχος είχαν οι δύο ελληνικές ομάδες στους ημιτελικούς. Οταν και βραχυκύκλωσαν επιθετικά.

Τελικοί

Οι δύο ελληνικές ομάδες αποκλείστηκαν στους ημιτελικούς όντας κατώτερες των περιστάσεων. Για απολογισμούς και συμπεράσματα υπάρχει χρόνος: καλό είναι να δούμε και το τέλος του πρωταθλήματος – θυμίζω ότι οι τελικοί του με παρόντες τους δύο ξεκινούν την Παρασκευή. Ωστόσο δεν χωράει αμφιβολία πως η Μονακό και η Φενέρ τίμησαν στο Αμπου Ντάμπι το μπάσκετ περισσότερο από τις πανάκριβες ελληνικές ομάδες.

Μεγάλωσε

Την Παρασκευή έγραφα σε αυτή εδώ τη στήλη ότι οι Αιώνιοι έβαλαν στην Ευρωλίγκα ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων και πως έτσι έπρεπε να κάνουν καθώς όταν έχεις μπάτζετ μεγάλα, παίκτες φιλόδοξους, προπονητές που τη διοργάνωση την ξέρουν, διοικήσεις απαιτητικές και χιλιάδες ανθρώπους που ξοδεύουν του κόσμου τα χρήματα για να σε ακολουθήσουν στην Αραβική Χερσόνησο δεν μπορεί να λες ότι μετρά η συμμετοχή. Βέβαια αυτή η προσδοκία έφερε και τεράστια πίεση – κι αυτό το είχα επισημάνει. Μετά τα ματς στην πίεση και στο άγχος απέδωσαν διάφοροι επαγγελματίες αναλυτές την αποτυχία των δύο. Αλλά για να λέμε το πράγμα σωστά δεν ήταν η πίεση το πρόβλημα: αυτή ήταν εξαρχής δεδομένη. Το πρόβλημα όπως αποδείχτηκε ήταν η αδυναμία στη διαχείρισή της. Οι προπονητές και οι διοικήσεις των ομάδων με πράξεις, δηλώσεις και παραλείψεις τη μεγάλωσαν κι άλλο.

Απίθανο

Στην Ελλάδα καταφέραμε να κάνουμε το Final 4 της Ευρωλίγκας εθνικό θέμα απλά γιατί οι ελληνικές ομάδες κερδίζουν σπάνια στο ποδόσφαιρο π.χ. και οι οπαδοί ψάχνουν στο μπάσκετ μια κάποια διεθνή επιτυχία – η Φενέρ και κυρίως η Μονακό δεν έχουν τέτοια ζητήματα. Στην Ελλάδα έφτασε να μιλάει για αυτό το ωραίο πανηγυράκι που έγινε στο Αμπου Ντάμπι (γιατί κανένας στην Ευρώπη δεν πλήρωνε για να το διοργανώσει όπως έκαναν οι Αραβες) ακόμα και ο Πρωθυπουργός: απίθανα πράγματα! Ο ΠΑΟ και κυρίως ο Ολυμπιακός κουβαλούσαν πολύ άγχος και το άγχος έχει ένα κακό: δεν επιτρέπει βεβαιότητες σχετικά με την αγωνιστική απόδοση. Το παιχνίδι, όταν γίνεται σε τέτοιες συνθήκες, καταλήγει ένα παράξενο ζήτημα ψυχολογίας: αλλά ότι οι ομάδες μας θα ήταν πιεσμένες όλοι το ήξεραν. Οχι τώρα. Πριν ξεκινήσει η σεζόν.

ΠΑΟ

Μια πιεσμένη ομάδα – και κάθε ελληνική ομάδα είναι πιεσμένη – χρειάζεται παίκτες με προσωπικότητα ικανούς να την πάρουν από το χέρι σε μια διαδικασία σκληρή όπως τα Final 4. Αν αυτοί υπάρχουν (και χρειάζονται προφανώς αρκετοί καθώς ένας ποτέ δεν φτάνει) υπάρχει μια κάποια ελπίδα, χωρίς πάντως να είναι δεδομένο και ότι θα έχουν την απόδοση που η περίσταση απαιτεί: αυτό είναι η ιστορία του ΠΑΟ. Ο Παναθηναϊκός έχει περιφερειακούς που έχουν αποδείξει πως μπορούν να αντέξουν την πίεση: το πρόβλημά του ήταν ότι αυτό – την απόλυτη δηλαδή στήριξη του Αταμάν στον Ναν, στον Σλούκα και στον Γκραντ – το γνώριζαν όλοι. Μπλοκάροντας τους περιφερειακούς του ΠΑΟ μπορείς να τον κερδίσεις. Είναι βέβαια δύσκολο. Αλλά γίνεται πιο εύκολο, όταν ο καλύτερος από αυτούς, ο χαρισματικός Ναν αποφασίζει μόνος του να κάνει δύσκολη τη ζωή του ΠΑΟ.

Ναν

Ο Ναν έκανε όσο ήταν στο παρκέ το 50% των επιθέσεων του ΠΑΟ: πράγμα ανεπίτρεπτο. Και αποβλήθηκε με 5 φάουλ έξι λεπτά πριν τελειώσει το ματς στερώντας από τον Αταμάν τις υπηρεσίες του. Δεν χωρά αμφιβολία πως η τεράστια προσπάθεια (και του ΠΑΟ) να αναδειχτεί ο Αμερικάνος MVP της διοργάνωσης, έκανε κακό: τον φόρτωσε με ακόμα περισσότερη πίεση. Η προσπάθειά του να δείξει, μετά τη βράβευσή του, ότι είναι όντως ο καλύτερος στην Ευρώπη τον βραχυκύκλωσε. Ο Αταμάν έπρεπε να φροντίσει να του εξηγήσει ότι δεν πάει στο Αμπου Ντάμπι για να δικαιολογήσει ένα βραβείο αλλά για να κερδίσει ένα τρόπαιο. Δεν το έκανε και το πλήρωσε ο ΠΑΟ.

Φουρνιέ

Ο Εβάν Φουρνιέ είναι επίσης ένας σπουδαίος σκόρερ. Δεν ήταν παρών στις προηγούμενες πρόσφατες αποτυχίες του Ολυμπιακού στα Final 4 που η ομάδα πήρε μέρος (στο Βελιγράδι, στο Κάουνας, στο Βερολίνο) και αυτό φάνηκε: κόντρα στη Μονακό ήταν πραγματικά ο μόνος που πάλεψε. Οι άλλοι, αιχμάλωτοι από τις μνήμες πολλών συνεχόμενων αποτυχιών, κατέρρευσαν: στο ματς με τη Μονακό ο Φουρνιέ είχε 4 τρίποντα και όλοι οι άλλοι μαζί ένα και μόνο! Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε όχι ένα, αλλά δυο λάθη. Το πρώτο ότι δεν αξιολόγησε σωστά τις προηγούμενες αποτυχίες: δεν δυνάμωσε π.χ. καθόλου τη γραμμή των γκαρντ φτάνοντας στο Αμπου Ντάμπι με περιφερειακούς που είχαν πρόβλημα με το στρες και στις προηγούμενες διοργανώσεις. Το δεύτερο ήταν ότι δέχτηκε τον τίτλο του φαβορί που ο Βασίλης Σπανούλης (κι όχι μόνο) εντέχνως του απέδωσε: μια ομάδα με τρεις συνεχόμενες αποτυχίες, αν την πείσεις ότι είναι και φαβορί, θα κλατάρει. Πρώτος φάνηκε ότι δεν κατάφερε να σηκώσει τον σταυρό του φαβορί ο Σάσα Βεζένκοφ που λύγισε από τις θύμησες του Βελιγραδίου και του Κάουνας. Δεύτερος φάνηκε αυτοπαγιδευμένος ο ίδιος ο Μπαρτζώκας. Το ότι δεν ήταν αυτός ο προπονητής που πήρε αγκαλιά τον κλαμένο Φουρνιέ, αλλά ήταν ο αντίπαλος Σπανούλης (!) δείχνει ότι ο κόουτς έψαχνε μετά το τέλος του ματς αυτός κάποιον να τον παρηγορήσει.

Εφιάλτης

Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ έζησαν στο Αμπου Ντάμπι έναν εφιάλτη. Αλλά συνιστώ στους οπαδούς των δύο να μην απαξιώνουν αυτές τις ομάδες. Από την Παρασκευή θα περιμένουν από την κάθε μια να κερδίσει το πρωτάθλημα. Κι όποια το κερδίσει, το Αμπου Ντάμπι θα το ξεχάσει γρήγορα. Και μαζί και οι οπαδοί της…

Τελευταία Νέα