Αναζήτηση
Είναι κεντρική γραμμή η μετωπική της κυβέρνησης με τους ιδιοκτήτες και τους οδηγούς ταξί ή μια αστοχία υλικού που προέκυψε επειδή ο αρμόδιος υπουργός – εν προκειμένω, ο αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών, Κώστας Κυρανάκης – έχει βάλει σε εφαρμογή και μια προσωπική ατζέντα με αδήλωτες προσώρας στοχεύσεις;
Το ερώτημα απασχολεί τις τελευταίες ημέρες το κυβερνητικό στερέωμα, πολύ περισσότερο μετά τα σοβαρά επεισόδια έξω από το υπουργείο και τον αποκλεισμό του Θύμιου Λυμπερόπουλου από τις θεσμικές συναντήσεις που εγκρίνει ο Κυρανάκης.
Οι εσωκομματικές παρενέργειες που καταγράφηκαν και φούντωσαν και από τα δημόσια πυρά στον αναπληρωτή υπουργό από τον προκάτοχό του, Βασίλη Οικονόμου, αυξάνουν τους προβληματισμούς, πρωτίστως επειδή παρασκηνιακά αναγνωρίζεται ότι όσοι έβαλαν απέναντι τον πρόεδρο του ΣΑΤΑ άνοιξαν μεγάλες πληγές.
Οι διαδρομές στις λεωφορειολωρίδες μπορεί να αποδειχθούν απλώς η αφορμή για έναν μεγαλύτερο πόλεμο που δεν θα περιοριστεί στη «διαγραφή» του Κυρανάκη από τον Λυμπερόπουλο.
Ο 38χρονος αναπληρωτής υπουργός προφανώς αντιλαμβάνεται τη σύγκρουση ως «ηρωική στιγμή» σε μια πολιτική διαδρομή που, με κάθε μονάδα μέτρησης, βρίσκεται στον πρώτο κύκλο της.
Οι καταγγελίες ότι αντιμετωπίζει το υπουργείο σαν «τσιφλίκι» του δεν τον πτοούν -επενδύει στην τοξικότητα των ταξιτζήδων, προεξοφλώντας ότι στο τέλος της ημέρας δεν θα είναι εκείνος το θύμα του πολέμου. Οπως επίσης κινείται με τη βεβαιότητα ότι για τη σθεναρή αντίσταση θα ακολουθήσουν και τα εύσημα του Μητσοτάκη.
Σε μια φάση, ωστόσο, που στο Μαξίμου μετρούν και τα υποδέκατα των κυλιόμενων μετρήσεων, αντιλαμβάνονται ότι στην άλλη πλευρά του μετώπου βρίσκεται κατά βάση μια σκληρή συντηρητική ομάδα – που διαχρονικά την έχει κινητοποιήσει και εκμεταλλευθεί η ΝΔ για τους δικούς της σχεδιασμούς.
Ενα δεύτερο ερώτημα στα υπουργικά και βουλευτικά γραφεία έχει να κάνει με την αλλαγή πλάνου ή μη απέναντι στους ταξιτζήδες.
Η διευθέτηση του ζητήματος από τον Οικονόμου προφανώς ακυρώνεται από τον Κυρανάκη, χωρίς να έχει εξηγηθεί επαρκώς η αλλαγή πλεύσης.
Στην περίπτωση, ωστόσο, που η νέα συνταγή και η επιλογή της ρήξης στοχεύει στο κεντρώο κοινό, είναι ζητούμενο εάν ο Κυρανάκης είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να την εκφράσει.
Ο αναπληρωτής υπουργός κάθε άλλο παρά με την ταυτότητα ενός φιλελεύθερου μεταρρυθμιστή κινείται στην πολιτική σκηνή. Ακόμη και στη μάχη κατά του γάμου ομοφύλων είχε φροντίσει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή, αναζητώντας μια θέση στους ηγήτορες της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς, έστω κι αν τελικώς στη σχετική ψηφοφορία αποφάσισε να μην αντιταχθεί στις επιλογές Μητσοτάκη.
Και νωρίτερα, σε άλλες φάσεις της πρώτης κοινοβουλευτικής θητείας του, δεν είχε πρόβλημα να συμπορευθεί με κινήσεις του Κωνσταντίνου Μπογδάνου.
Ο Κυρανάκης είχε οριοθετήσει την περιοχή του μακριά από το Κέντρο.
Αν υπάρχει ένα μυστικό στη μέχρι τώρα πορεία του, αυτό έχει να κάνει με την ειδική σχέση που έχει χτίσει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Μπορεί τον Κυρανάκη να τον «ανακάλυψε» ο Αντώνης Σαμαράς, στηρίζοντας και την αναρρίχησή του, δώδεκα χρόνια νωρίτερα, στην προεδρία της νεολαίας του ΕΛΚ, αλλά το 2016 ήταν από τα λίγα στελέχη της ΝΔ που όχι μόνον στήριξαν, αλλά βρέθηκαν στον πυρήνα των συνεργατών του Μητσοτάκη, στη μάχη για την κομματική ηγεσία.
Η διείσδυση του Μητσοτάκη στα social media είχε και τη δική του υπογραφή – ο Κυρανάκης, άλλωστε, εμφανίζεται ως ειδικός στο digital marketing και τη δημιουργία ιστοσελίδων και εφαρμογών.
Η δική του αλήθεια περνάει από έναν δυσδιάκριτο ρόλο ανάμεσα στο προσκήνιο και το παρασκήνιο.
Με την αναβάθμιση σε ρόλο αναπληρωτή υπουργού, είναι σαφές ότι η δοκιμασία για τον φιλόδοξο Κυρανάκη είναι πλέον διαφορετική.
Τα υψηλά ντεσιμπέλ απέναντι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά παράθυρα δείχνουν εύκολη υπόθεση.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι απέναντι που αρχίζουν να φωνάζουν βρίσκονται στη δική σου πολυκατοικία.
