Αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς στην Αριάν Μνουσκίν (Ariane Mnoushkine, 1939) είναι ο τρόπος που έχει επιλέξει να κάνει θέατρο. Ο τρόπος που μεταφέρει στη σκηνή τα θέματά της, είτε όταν αφορά τα κλασικά έργα είτε, και κυρίως, τη μεταφορά των μεγάλων ιστορικών γεγονότων και τον τρόπο που καταφέρνει τελικά να μας εξοικειώσει με αυτά. O πολυετής βίος του «Θεάτρου του Ηλιου» («Theatre du Soleil») που ίδρυσε η ίδια πριν από εξήντα ένα χρόνια (1964) μετρά θεάματα που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το ίχνος τους – «1789», «1793», «Ατρείδες», Μολιέρος, «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας» κ.ά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή