Το ευχάριστο είναι ότι στο ΠΑΣΟΚ εξάντλησαν όλα τα επίκαιρα θέματα για να τσακωθούν.

Το δυσάρεστο είναι ότι αποφάσισαν να τσακωθούν για τη χρεοκοπία του 2010 και το Μνημόνιο.

Αν έχεις κέφι και καιρό, κάθε καβγάς είναι καλοδεχούμενος!

Ετσι ο Ν. Χριστοδουλάκης είπε ότι «τότε υπήρχε άλλος δρόμος από το Μνημόνιο» και μάλιστα «λιγότερο επώδυνος» (19/6). Γνώμη του.

Και κινητοποιήθηκαν να του απαντήσουν ή να τον σχολιάσουν διάφοροι επιζώντες της τότε εποχής. Γνώμη τους.

Μιλάμε δηλαδή για ένα ζήτημα που εν μέσω Ουκρανίας και Μέσης Ανατολής μόνο σε κανένα καφενείο μετράει στην καυτή επικαιρότητα. Αλλά στο ΠΑΣΟΚ πιάστηκαν στα χέρια.

Για ποιον λόγο; Ούτως ή άλλως, ουδείς αμφισβητεί τι συνέβη τότε.

Η κυβέρνηση της ΝΔ ήταν ανίκανη και η χώρα κατέγραψε έναν σοβαρότατο δημοσιονομικό εκτροχιασμό (2007-2009).

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που τη διαδέχτηκε αποδείχτηκε ανεπαρκής και η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και το Μνημόνιο (2009-2010).

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα δεν νομίζω να έχει διατυπωθεί άλλη αξιόπιστη εκδοχή ή ερμηνεία των γεγονότων.

Τα υπόλοιπα θα τα βρει η Ιστορία.

Ο καθένας βεβαίως μπορεί να φιλοτεχνεί ένα παραμύθι στο μυαλό του. Κανένα πρόβλημα. Και η Χιονάτη ονειρευόταν ενδεχομένως τον Μπραντ Πιτ αλλά τελικά παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα.

Το ερώτημα είναι τι τους τσίμπησε καλοκαιριάτικα να τσακωθούν για τα περασμένα.

Κι η ΝΔ ευλόγως κάνει την πάπια, δεν τη συμφέρει η κουβέντα. Αλλά από πού κι ως πού το ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι το συμφέρει;

Υποθέτω πως κάποιοι εκ των επιζώντων του 2010 θεωρούν πως αδικήθηκαν από την Ιστορία και αναζητούν δικαίωση. Γνώμη είναι κι αυτή αλλά τρίχες κατσαρές. Κανείς δεν αδικήθηκε.

Περισσότερο πλήρωσαν το κόστος μιας ασύνετης σπουδής.

Επιδίωξαν μανιωδώς να ανέβουν στην εξουσία νομίζοντας ότι τα πράγματα θα είναι «σαν πριν». Και ο Καραμανλής που ήθελε να αποφύγει τα μπλεξίματα έκανε εκλογές, τις έχασε και τους άφησε να τα βγάλουν πέρα.

Τη συνέχεια την έχουμε ζήσει.

Να το πω με απλά λόγια. Σε κανέναν δεν περιποιεί τιμή η χρεοκοπία του 2010.

Ακόμη περισσότερο που αποδείχτηκε χρεοκοπία όχι μόνο των δημοσιονομικών μεγεθών αλλά ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος και προσωπικού που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί σε πιεστικές περιστάσεις.

Ηταν λίγοι κι έμειναν λίγοι μέχρι τέλους. Είτε βρίσκονταν στην (εκάστοτε) κυβέρνηση, είτε στην (εκάστοτε) αντιπολίτευση, δεν κατάλαβαν τίποτα όταν έπρεπε να καταλάβουν.

Κι αν οι ετεροχρονισμένοι κι ακατανόητοι καβγάδες έχουν κάποια σημασία είναι επειδή υποδηλώνουν πως ούτε τώρα φαίνεται να έχουν καταλάβει.